"თბილისი ბაქოს მოთმინების ზღვარს ცდის" - ამ სათაურით სტატიას აზერბაიჯანული მედია Minival.az აქვეყნებს. აზერბაიჯანული მედია წერს, რომ ვითარება კვლავ დაძაბული რჩება საქართველოს საზღვარზე, სადაც აზერბაიჯანელი მძღოლები სისტემურ შეფერხებებს აწყდებიან. როგორც სტატიაშია ნათქვამი, ეს დაკავშირებული არა ცალკეულ ბიუროკრატიულ ხარვეზებთან, არამედ ქართული მხარის პოლიტიკურ ნებასთანაა. გამოცემა წერს, რომ საქართველო, ქვეყანა, რომელიც თანამედროვე ისტორიის კრიტიკულ პერიოდებში აზერბაიჯანის მხარდაჭერაზე იყო დამოკიდებული, ახლა ავლენს ქცევის ისეთ ნიმუშს, რომელიც მის გრძელვადიან ინტერესებს ეწინააღმდეგება. "ბოლო თვეების განმავლობაში ბაქოსა და თბილისს შორის ურთიერთობებში შემაშფოთებელი ცვლილება შეინიშნება, რაც არა ცალკეული ბიუროკრატიული ხარვეზების, არამედ მთელი რიგი გადაწყვეტილებების შედეგია, რომლებიც საქართველოს პოლიტიკური ლოგიკის ცვლილებაზე მიანიშნებს. როგორც Minval Politika-მ უკვე აღნიშნა, საქართველოს საზღვარზე სიტუაცია კვლავ დაძაბულია: სექტემბრიდან აზერბაიჯანელი მძღოლები სისტემატურ შეფერხებებს აწყდებიან. ზოგიერთი სატვირთო მანქანა თვეების განმავლობაში ვერ ახერხებდა საბაჟოზე გასვლას, ხოლო მეზობელი ქვეყნის ხელისუფლებამ არც პოლიტიკური ნება და არც მართვის უნარი არ გამოავლინა პრობლემის მოსაგვარებლად. ამაზე მეტყველებს ის ფაქტი, რომ ეფექტური ნაბიჯებისნაცვლას, მხოლოდ რიტუალურ გარანტიებს ვხედავთ. კიდევ უფრო მოულოდნელია თბილისის ახალი ნაბიჯი, რომელიც რეგიონული ტრანსპორტის არქიტექტურის განხილვის ფონზე გახდა ცნობილი. ერთი კვირის წინ, 28 ნოემბერს, გაბალაში გაიმართა აზერბაიჯანსა და სომხეთს შორის საზღვრის დელიმიტაციის ერთობლივი კომისიების მე-12 შეხვედრა, რომელსაც ვიცე-პრემიერები შაჰინ მუსტაფაევი და მჰერ გრიგორიანი უძღვებოდნენ. ტექნიკურ საკითხებთან ერთად, მხარეებმა ეკონომიკური თანამშრომლობის შესაძლებლობებიც განიხილეს. როგორც წყაროებმა გვითხრეს, ერთ-ერთი ასეთი საკითხი იყო აზერბაიჯანული ნავთობისა და ნავთობპროდუქტების სომხეთში ექსპორტის პერსპექტივა. პროექტი, რომელსაც შეეძლო ბაქოსა და ერევნისთვის ეკონომიკური დივიდენდების მოტანა და რეგიონში მშვიდობიანი განვითარების სივრცის გაძლიერება. თუმცა, ორ ქვეყანას შორის პირდაპირი რკინიგზის არარსებობა საქართველოს ტრანზიტის ერთადერთ გზად აქცევს. სწორედ ამიტომ მოითხოვა აზერბაიჯანმა თბილისისგან დაესახელებინა ტარიფი გარდაბანი-სადახლოს მონაკვეთზე. საქართველოს პასუხი ერთგვარი ინდიკატორი იყო - არა მხოლოდ მისი კომერციული პოზიციის, არამედ მისი პოლიტიკური აზროვნების. ჩვენი მონაცემებით, ქართულმა მხარემ 111 კილომეტრიანი მონაკვეთისთვის ტონაზე 92 დოლარის ტარიფი შესთავაზა, რაც კილომეტრზე ტონაზე 0,82 დოლარს შეადგენს! ერთი შეხედვით, ეს შეიძლება სტანდარტულ ტარიფად მოგეჩვენოთ, მაგრამ შედარება საპირისპიროს აჩვენებს. შედარებისთვის, აზერბაიჯანის გავლით 680 კმ მანძილზე - იალამას სადგურიდან ბოიუკ-კიასიკის სადგურამდე - მსგავსი ტვირთის ტრანსპორტირება 17 დოლარი ღირს, ანუ ტონაზე კილომეტრზე 0,02 დოლარი. ეს 40-ჯერ ნაკლებია საქართველოს მიერ შემოთავაზებულ ტარიფზე. ასეთი სხვაობა არა საბაზო პირობების, არამედ განზრახვის მაჩვენებელი. გარდა ამისა, თავად საქართველოში მსგავსი ტვირთები იგზავნება 17 დოლარის ოდენობით 360–396 კილომეტრის მანძილზე - ანუ 0.04–0.05 დოლარი კილომეტრზე. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, როდესაც ტრანზიტი თბილისისთვის ხელსაყრელია, ტარიფი ოჯერ ნაკლებია, ვიდრე სომხეთისკენ მიმავალი მარშრუტისთვის შემოთავაზებული. აქ ეკონომიკური ლოგიკა პოლიტიკურ სიგნალს უთმობს ადგილს. ეს ქცევა გარდაუვლად იწვევს შეშფოთებას. საქართველო, ქვეყანა, რომელიც თანამედროვე ისტორიის კრიტიკულ პერიოდებში აზერბაიჯანის მხარდაჭერაზე იყო დამოკიდებული, ახლა ავლენს ქცევის ნიმუშს, რომელიც ეწინააღმდეგება მის გრძელვადიან ინტერესებს. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს ძირს უთხრის მთავარი პარტნიორის ნდობას, არამედ იმიტომაც, რომ საქართველოს ამჟამინდელი ლოჯისტიკური მონოპოლია აღარ არის ერთადერთი სიცოცხლისუნარიანი ვარიანტი. რეგიონალური კავშირის პროექტები ვითარდება და ძველი არქიტექტურის ძალისმიერი ზეწოლით შენარჩუნების მცდელობები მხოლოდ აჩქარებს მის ეროზიას. დღეს საქართველო ფაქტობრივად ეწინააღმდეგება მშვიდობისა და ურთიერთსასარგებლო ეკონომიკური კავშირების მდგრადი რეგიონული არქიტექტურის ჩამოყალიბებას. იმ დროს, როდესაც სამხრეთ კავკასიას აქვს უნიკალური შესაძლებლობა, გადავიდეს კონფლიქტის ლოგიკიდან განვითარების ლოგიკაზე.თბილისის ქცევა, როგორც ჩანს, ამ გარდამავალი პერიოდის შენელების მცდელობაა. ძნელია ასეთი პოლიტიკის სხვაგვარად აღწერა: ის არა მხოლოდ ძირს უთხრის რეგიონული დარეგულირების საერთო იმპულსს, არამედ აჩვენებს საერთო კეთილდღეობის სივრცის შექმნაში მონაწილეობის სურვილის არქონას. თბილისმა უნდა გააცნობიეროს, რომ გაუმართლებელი ბარიერების პოლიტიკა გარდაუვლად წარმოშობს საპასუხო ზომებს. ქვეყანას, რომლის ეკონომიკაშიც ბაქო ათწლეულების განმავლობაში მუდმივად დებს ინვესტიციებს და უჭერს მხარს, არ გააჩნია აზერბაიჯანის ინტერესების იგნორირების ფუფუნება. პასუხისმგებლობა სახელმწიფოების სიმწიფის მთავარი კრიტერიუმია და საქართველო ამჟამად ამ სიმწიფის გამოცდას გადის. და ჩვენს ქვეყნებს შორის ურთიერთობების ისტორიული მეხსიერება კიდევ უფრო მეტზე მეტყველებს. საქართველოსა და რუსეთს შორის დაძაბულობის პიკში, ბაქომ თავი შეიკავა თბილისის დაუცველობის, როგორც ზეწოლის ინსტრუმენტის გამოყენებისგან და არ დააწესა მასზე გაბერილი ტარიფები, მიუხედავად იმისა, რომ საქართველო მაშინ ღრმა კრიზისში იმყოფებოდა. თანაც, როგორც ჩანს, მზად იყო ნებისმიერ პირობაზე დათანხმებულიყო. აზერბაიჯანმა სხვა გზა აირჩია - პარტნიორის და არა ბენეფიციარის. ამიტომ, დღეს ბუნებრივად ჩნდება კითხვა: როგორ უპასუხებს თბილისი არსებულ სიტუაციას? გაჩუმდება და გააგრძელებს ფარულად მოქმედებას, თუ იპოვის პოლიტიკურ სიმწიფეს, რომ ღიად აღიაროს პრობლემა და გადავიდეს თანამშრომლობისკენ და არა კონფრონტაციისკენ?", - წერს გამოცემა.